Όνειρα απάτητες κορφές κι ανθρώποι πατημένοι
σ’ αρπάζει η μέρα απ’ το γιακά στη νύχτα σε πηγαίνει
όλες σου τις αμπάριζες έκανε ο χρόνος στάχτη
κι εσύ κοιτάς στα σκοτεινά σαν να προσμένεις κάτι
Αντί να βρίζεις το σκοτάδι
άναψε φίλε ένα κερί
εκεί που δεν το περιμένεις
θα `ρθ’ η αγάπη να σε βρει
Όνειρα απάτητες κορφές κι ανθρώποι πατημένοι
κι εσύ τους κόμπους να μετράς που φτάσανε στο χτένι
στης πόλης το λαβύρινθο σβήνει η βροχή τα ίχνη
μια Αριάδνη γελαστή ψιλή κλωστή σου ρίχνει