Για τα σένα, βρε Μαρίκα,
πάλι τον μπελά μου βρήκα,
γιατί αμολάς τα βράδια
και γυρνάς μ’ όλα τ’ αλάνια.
Πας, Μαρίκα, στους τεκέδες
και φουμάρεις αργελέδες.
Αχ, κι όταν πας στο Γκαζοχώρι,
τους χορεύεις, καλέ μου, το Μποχώρι.
Αλανιάρα με τους μάγκες κάθε βράδυ ξενυχτάς,
κι όλο με μπαγλαμαδάκια, αχ,
και με μαύρο την περνάς.
Βάλε γνώση, βρε Μαρίκα,
αχ, κι εγώ δε ζητάω προίκα.
Θέλω ταίρι να σε κάνω
και μαζί σου, καλέ μου, ας πεθάνω.
Γεια σου, Ρούκουνα!