Μου την έσκασες και πάλι χθες το βράδυ
και περίμενα δυο ώρες στο σκοτάδι,
και με βλέπαν οι γνωστοί μου και γελούσανε,
για κορόιδο, δίχως άλλο, με περνούσανε.
Δεν είσαι εντάξει, δεν είσαι εντάξει.
Θα μου πεις ό,τι κατέβει στο μυαλό σου,
πως δε σου `φερ’ η μοδίστρα το μαντώ σου,
ότι είχες με το σπίτι σου μπερδέματα
δεν τα τρώμε, εμείς οι μάγκες, τέτοια ψέματα.
Δεν είσαι εντάξει, δεν είσαι εντάξει.
Πάψε τώρα να μου κάνεις πια την πάπια,
και δεν είμαι απ’ αυτούς που τρώνε χάπια,
συμμορφώσου αν θες εμείς να μη γκρινιάζουμε,
να βρεθεί καμμιά γωνιά να την αράζουμε.