Μικρά παιδιά που όλο παίζουν, με το βρώμικο αέρα.
Μπάτσοι που πνίγουν τους νεκρούς, μέσα στην άσπρη άμμο.
Κι εγώ σαν φάντασμα που κρύβετε πιο πέρα.
Μυρίζω αγάπη – Μοιράζω αγάπη
Μ’ αυτό το άψυχο το σώμα, κάποιου χαζού κομπάρσου.
Και τη φωνή κατεστραμμένη απ’ το τελευταίο μου λάθος.
Μου δίνεις στέφανα απ’ αυτά, που πάντα λένε “γειά σου”.
Και η ψυχή μου να δακρύζει πεταμένη εκεί στο βάθος.
Δώσε μου αντίο απ’ αυτό, που πάντα με σκοτώνει.
Δώσ’ μου χαρές που τις φυλάξαν, το Σάββατο οι Διαβόλοι.
Έχω έναν Άγγελο επάνω μου, που ο Ήλιος τον παγώνει.
Αυτόν που διώξαν οι ουρανοί, που ξέθαψε το χιόνι.
Μα εγώ θυμάμαι όταν πίναμε απ’ το ίδιο το ποτήρι.
Μοιράζω αγάπη, σου ‘λεγα. Ποτέ να μην τελειώσει.
Κι εσύ μου φώναζες δειλά, το τελευταίο μου χατίρι,
Μα έβλεπα πάνω σου σιωπές, χαρές που μ’ έχουν διώξει.