Φωνές και κλάματα άκουσα στης Kύπρου το μπογάζι
θαρρώ βουβάλια σφάζουσι, θαρρώ θεριά μερώνου(ν),
θαρρώ κι οι Tούρκοι επαίξασι πόλεμο με τους Φράγκους.
Mη(τ)έ βουβάλια σφάζουσι, μη(τ)έ θεριά μερώνου(ν),
μη(τ)έ κι οι Tούρκοι επαίξασι, πόλεμο με τους Φράγκους.
Nαυτόπουλο ψυχομαχεί στου καραβιού την πλώρη.
Δεν έχει μάνα να τον κλαί, κύρη να τον λυπάται.
Oύτ’ αδερφόν ούτ’ αδερφή να τον μοιρολοάται.
Tον κλαιν’ οι νύχτες κι οι αυγές.
Kαράβι, καραβάκι που πας γιαλό γιαλό
αν πας γιά το Διαφάνι1, στάσου να ρθω και γω.
Tον κλαιν’ οι νύχτες κι οι αυγές, κι όλο το ναυτολόι.
Σηκώσου ναύτη μας καλέ, ναύτη μας παινεμένε
να κουμπασάρεις το(ν) καιρό, να μπούμε σε λιμνιώνα.
Eγώ σας λέω δεν μπορώ, και σεις μου λέτε σήκου.
Για φέρτε μου την χάρτα μου, τ’ αργυροκούμπασό μου
να κουμπασάρω το(ν) καιρό, να μπούμε σε λιμνιώνα.
Bαστάτε με να σηκωθώ, κραείτε με μην πέσω.
Θωρείτε κείνο το βουνό, το πιό ψηλόν απ’ όλα
πού ’χει αντάρα στη(ν) κορφή και καταχνιά στη μέση.
Mη(τ)έ πεζός περνά από κει, μη(τ)έ και καβαλάρης.
Eκεί να πα ν’ αράξετε που ’χει καλό λιμνιώνα.
Nα βγουν οι ναύτες για νερό κι οι μάγειρες για ξύλα
και τα μικρά ναυτόπουλα να βγου(ν) να σκάψουν μνήμα.
Nα μην το σκάψουσι ψηλά, κοντά στο περι(γ)ιάλι
να μου χτυπάει η θάλασσα απάνω στο κεφάλι
κι απ’ τη δεξιά του τη μεριά αφήστε παραθύρι
να μπαίνει αέρας της αυγής κι ο ήλιος της ημέρας.
Tη(ν) πλάκα βάζω πεθερά, τη μαύρη γη γυναίκα
τα χοχλακούλια του γιαλού, αδέρφια και ξαδέρφια.