Γεννήθηκα στα μέρη τα ελεύθερα,
μ’ ακούω για τα χαμένα χώματά μου.
Πατρίδα που ποτέ μου δεν εγνώρισα
και λείπει ένα κομμάτι απ’ την καρδιά μου.
Ένα τραγούδι βγαίνει απ’ τα χείλη μου,
μακρόσυρτος σκοπός, σαν μοιρολόι.
Το τραγουδούν μαζί εχθροί και φίλοι μου,
χάντρες που ράγισαν στο ίδιο κομπολόι.
Βρόμικο τείχος, ταράζεις τη ζωή μου,
με σημαδεύεις με πράσινες γραμμές.
Βρόμικο τείχος, λερώνεις την ψυχή μου
και πλημμυρίζουνε τα στήθια μου φωνές,
κακές φωνές...
Ακούω για τους εχθρούς μου και συγχύζομαι,
ένας λαός, μου λεν, σακατεμένος.
Μα νιώθω την αλήθεια και ζαλίζομαι,
λαός σαν τον δικό μου προδομένος.
Και το τραγούδι γίνεται παράπονο
και θέλει στην καρδούλα του να φτάσει,
να του μιλήσει για το άγνωστο τ’ αδέρφι του,
να τον φωνάξει φίλο και καρντάση.
Βρόμικο τείχος, ταράζεις τη ζωή μου,
με σημαδεύεις με πράσινες γραμμές.
Βρόμικο τείχος, λερώνεις την ψυχή μου
και πλημμυρίζουνε τα στήθια μου φωνές,
κακές φωνές...