Μ’ ένα τραγούδι αληθινό
που δε φοβάται χρόνο,
της μοναξιάς το στεναγμό
με μιας τον ξεριζώνω.
Μ’ ένα τραγούδι αληθινό
τους φίλους μου μαζεύω,
γλεντάω τον ψεύτη τον καιρό
κι αλήθειες του γυρεύω.
Απάνω στο μπλουζάκι μου
έβενος και σεντέφια,
χαρά και λύπη μιάζουνε
σαν δίδυμα αδερφια.
Ρίχνω στο κύμα, στο γιαλό
του κόσμου τα γινάτια,
σταράτα λόγια τραγουδώ
και σας κοιτώ στα μάτια.