Απ’ τη φωτεινή πλευρά του δρόμου
τ’ άλλο μου μισό, τ’ αχόρταγο εγώ μου,
με παγίδες με παραφυλάει
και στα δίχτυα του να πέσω πολεμάει.
Κλείνω τα αυτιά μου στις σειρήνες,
μα εκείνο μπρος απ’ τις βιτρίνες
όλο μου γυρεύει παραπάνω
κει που πάω να το μαζέψω, εκεί το χάνω.
Εγώ στέκω πίσω απ’ τον καθρέφτη
κι αυτό πιάνει την κουβέντα με τον φεύτη.
Της καρδιάς μου το μικρό τ’ αηδόνι
τη φωνή του χάνει, τα φτερά φουσκώνει.
Δε σ’ αντέχω άλλο εγωισμέ μου,
σκοτεινέ και σκάρτε εαυτέ μου.
Μια φωτιά μεγάλη θα ανάψω,
στο καμίνι της ψυχής μου να σε κάψω.