Θεές γοργόνες με στο υγρό μας το κενό
και φτερωτές μετά ως τον έβδομο ουρανό
η ζωή, ο θάνατος, κι αυτές στο αναμεσό τους
Πλάνες σειρήνες στα πελάγη μιας ζωής
και εμείς δεμένοι στα κατάρτια της σιωπής
πολύχρωμα σπέρνουν λάγνα φοβέρα
Η Βέρα, η Νίκη, η Άννα, η Γιάννα, η Γιώτα, η Βίκυ
η Άσπα, η Μιμίκα κι η Γωγώ
Τις άβολες νύχτες μετράμε `'όχι'’ και πίκρες
χάσκουμε στο πριν και το μετά, δεν έχει γιατρειά
παραδομένοι σ’ όρκους λάγνους εραστών...
Ζώντας μ’ αναστολές και υπόγειες ταραχές
φυλακισμένοι μες σε δόλιες ηθικές
μπροστά μας πάλλονται και νόμους ανατρέπουν
Έμμετρα πλέκονται σε στίχους τραγουδιών
μ’ ερωτικά ουρλιαχτά, κρεσέντα μουσικών
κλείνουν το μάτι και φωτίζουν βάθη
πάθη με λάθη, με ζήλεια, ιδρώτα και έρωτα
κορμιά σφιχτά, βαγόνια της φυγής
η Ρίκα, η Μίρκα, η Όλγα, η Ερατώ, η Ζωή
ριπές ματιών που πέρασαν, και μνέσκουμε αφελής,
βουβοί, περήφανοι, και πάντα ανασφαλείς...