Μονολογώντας πάω
Τις νύχτες που ξυπνάω όλο ρωτάω
Ποιον αγαπάω
Ποιον αγαπάω
Φλόγα μεθυσμένη
καίω τη παιδική σου την ορμή
τη νύχτα αυτή
που ’σαι σκυφτή
κι είμαστε ξένοι
μαραμένοι, απονενοημένοι
υφαίνοντας ιστούς
έξω απ’ την πόρτα μας
μωρό μου
Μονολογώντας πάω
Τις νύχτες που ξυπνάω όλο ρωτάω
Ποιον αγαπάω
Ποιον αγαπάω
Κι ότι μου απομένει
σε μια ζωή
απλωμένη στη φυγή
παγωμένη είσαι εσύ
Είναι η πληγή στάχτη και οργή
Τίποτα δε μου λείπει
Τίποτα δε μου ανήκει
Για πίστη ανήμποροι, τυφλοί
Σε χώρα φωτισμένη, ξένοι
Ψυχή πλασμένη
από πλαστικό και λάσπη
Κλαίω πίσω απ’ τις πόρτες
Η αλήθεια
για θεούς και πότες
Βοήθεια
δε ζητάω και πάω
Δε ρωτάω
Σε κοιτάω
Μονολογώντας πάω
Τις νύχτες που ξυπνάω όλο ρωτάω
Ποιον αγαπάω
Ποιον αγαπάω
Από που φως να στραγγίξω
για να ξανά αγγίξω όπως παλιά
ήχο και χρώμα
Κι απ’ τα δάκρυά σου τα ρηχά
να δω ξανά
να δω νύχτα με χιόνι
να δω φωτιά να ιδρώνει
να δω πως θ’ αντιδράς
σαν δεις πως πας
ανάποδα
Απ’ όσα είπες
ποζάρεις τρύπες
ξοδεύεσαι τις νύχτες
στους ψύκτες
εκείνης της ζεστής σου ομορφιάς
Σε ουρανούς μπογιάς
πετάς και πας
Χρώματα, βερνίκια
της ψυχής μου δεκανίκια
Χάνω το στοίχημα
Δε ρωτάω
Σε κοιτάω
Μονολογώντας πάω
Τις νύχτες που ξυπνάω όλο ρωτάω
Ποιον αγαπάω
Ποιον αγαπάω
Ποιον αγαπάω...