Εἶν’ ἡ ζωὴ γιὰ ὅλους μας, ἕνα λιβάδι πόνου
π’ ἀθίζουν ἀραιὰ καὶ πού, λουλούδια τῆς χαρᾶς
κι ἀνεμικὲς δὲν παύουνε μοῦδε λεφτὸ νὰ δέρνουν,
τη σκέψη μας στὴ δίνη αὐτὴ τῆς βαρυχειμωνιᾶς.
«Μὴ ‘φηνεις ὄφκαιρες στιγμὲς τοῦ ψεύτη χρόνου κι ἄκου,
τὸ χτυποκάρδι τὸ βαθὺ μονάχα τῆς καρδιᾶς»
Μέρα ποὺ δὲν ἐγλέντησες καὶ γέλιο δὲν ἐφάνη,
στὰ χείλη σου γιὰ δυὸ λεπτὰ σκιᾶς νὰ κουτσοσταθεῖ,
ἄλλη μια μάχη ἔχασες στὸν πόλεμο τοῦ χρόνου
κι ἐψυγομαραθήκανε τσὴ νιότης σου οἱ ἀθοί.
«Μὴ ‘φηνεις ὄφκαιρες στιγμὲς τοῦ ψεύτη χρόνου κι ἄκου,
τὸ χτυποκάρδι τὸ βαθὺ μονάχα τῆς καρδιᾶς»
Ζῆσε ὡς ποθεῖς καὶ ὡς ρέγεσαι κι ὅ,τι σ’ ἀρέσει κᾶμε,
σ’ αὐτὸ τὸ τριπλοδίμουρο ξεστράτι τσὴ ζωῆς,
καβάλα στῶν ὀνείρω σου τὸ χρυσαφένιο άτι,
χάσου σὲ τόπο ἀλαργινὸ κι’ ἀθρώπου μὴν τὸ πεῖς.
«Μὴ ‘φηνεις ὄφκαιρες στιγμὲς τοῦ ψεύτη χρόνου
κι ἄκου, τὸ χτυποκάρδι τὸ βαθὺ μονάχα τῆς καρδιᾶς»