Ένας κόσμος νεκρός
πίνει το παγωμένο γάλα του
βάρκες πηγαίνουν έρχονται
φέρνουν κι άλλους νεκρούς
μητέρες χάνουν τα παιδιά τους
παιδιά κλαίνε γιατί χάσαν τις μητέρες τους
τέρατα χαρτοπαίζουν.
-Ρίξε το πέντε ! ουρλιάζει ο νεκρός δολοφόνος
ξάφνου πάλι μιλάει η κυρία σκατό και καρπούζι
ώσπου να βγάλει η κόκκινη σελήνη το μαχαίρι της
και ν’ αρχίσει να σφάζει.
Συντρίβεται η καρδιά μου μες στο ποίημα
κι απ’ τις πέτρες και τα δάκρυα, κυλούν
του χοντρού παιδιού τ’ αγκάθια και τα όνειρα.
Μουσική της μηχανής του βαποριού.
Ας μην τελειώσει, χέρια στο λιμάνι
είναι από σένα και για σένα που πονώ
ξέρω μια λέξη δικιά σου όταν βγαίνει
είναι η χαρά της αγοράς λειψή
γιατί το βέλος το δικό σου τρυπάει από μέσα
τη σκεπή του ματωμένου ασθενοφόρου
χέρια, μπακίρια, τάματα παντού,
μωρά εφταμηνίτικα που ζήσαν
κι οι μάνες τους πάντα σε προσκυνούν.
Συντρίβεται η καρδιά μου μες στο ποίημα
της γραμμής αυτής του βαποριού.
Θέλω κι εγώ μια λέξη ασημένια
και δουλεμένη χρόνια στον τροχό της λήθης
να σου τάξω
κι ας είμαι ο τελευταίος μαθητής.