Κάποια Δευτέρα βροχερή
λαβαίνω σ’ ένα τόσο δα χαρτί
μια εξήγηση γραμμένη όλη
με δυο λέξεις
και μένω κάγκελο γιατί
δεν το περίμενα εγώ απ’αυτή
να κλείσει μια ολόκληρη ζωή
με δυο λέξεις, με δυο λέξεις
Την Τρίτη ψάχνω να τη βρω
και θυμωμένος θέλω να της πω
πως δυο λεξούλες
σ’ ένα τόσο δα χαρτί δε φτάνουν
Να κουμαντάρω όμως δεν μπορώ
τον πληγωμένο μου εγωισμό
και μες το δειλινό
τα πρώτα κλάματα με πιάνουν
στους δρόμους το σκοτάδι θα με βρει.
Την Τρίτη ψάχνω να τη βρω
και θυμωμένος θέλω να της πω
πως δυο λεξούλες
σ’ ένα τόσο δα χαρτί δε φτάνουν
Να κουμαντάρω όμως δεν μπορώ
τον πληγωμένο μου εγωισμό
και μες το δειλινό
τα πρώτα κλάματα με πιάνουν
Τετάρτη ο ήλιος έχει βγει,
για μένα έχει σταματήσει η γη
Δυο μέρες τώρα ψάχνω να τη βρω
απελπισμένα
Ούτε τηλέφωνο χτυπάει
ούτε και ξέρω που να έχει πάει
Τι να συμβαίνει ξαφνικά, τα `χω χαμένα
Την Πέμπτη τα `χω παίξει δεν μπορώ
γυρνάω σπίτι για να κοιμηθώ
Ανοίγω πόρτα και τη βλέπω φάτσα να γελάει
«Μωρό μου λέει ήμουνα εδώ.
Απλά και μόνο ήθελα να δω
πόσο για μένα η καρδούλα σου χτυπάει»
Τι κόλπα είναι αυτά, θα τρελαθώ.
Δεν το περίμενα αυτό
αν και το ήξερα από καιρό,
πως είσαι ένα βλήμα και μισό δεν είναι νέο
Γιατί με κάνεις και ανησυχώ
αφού το ξέρεις πόσο σ’ αγαπώ.
Είσαι ένα βλήμα στην καρδιά μου φυλαγμένο.