Δυο σχολεία του αιώνα
λέγαν του παλιού καιρού
το Γεντί Κουλέ το ένα
και το Μπούρτζι τ’ Αναπλιού.
Μα εγώ αλλιώς τα ξέρω,
μου τα είπανε παντού,
δυο σχολειά ήταν του πόνου,
δυο σχολειά και του καημού.
Και η αλήθεια είν’ αυτή,
γραμμένη σε δυο στίχους
που τη φυλάνε οι καιροί
στων μπουντρουμιών τους τοίχους.
Μανούλα, αν είσαι με καρδιά,
στο Μπούρτζι έλα δυο σκαλιά
και στου ’φταπύργιου το σχολειό
να δεις τι κόλαση περνώ.
Το Μπούρτζι κι ο Γεντί Κουλές:
δυο πόρτες, μάνα μου, πικρές.
Δάσκαλοι πρωί και βράδυ
δέκα κέρβεροι φρουροί
και ακίνητος ο χρόνος
στη δική του μηχανή.
Καθημερινό τραγούδι
το αχ βαχ απ’ τις καρδιές,
και για μάθημα όλη μέρα
των φυλάκων οι βρισιές.
Και η αλήθεια είν’ αυτή,
γραμμένη σε δυο στίχους
που τη φυλάνε οι καιροί
στων μπουντρουμιών τους τοίχους.
Μανούλα, αν είσαι με καρδιά,
στο Μπούρτζι έλα δυο σκαλιά
και στου ’φταπύργιου το σχολειό
να δεις τι κόλαση περνώ.
Το Μπούρτζι κι ο Γεντί Κουλές:
δυο πόρτες, μάνα μου, πικρές.