Πέφτει σαν ίσκιος, πέφτει
μες στον καθρέφτη πάλι η μορφή σου
φίλε, γλυκέ μου φίλε
δίπλα μου γύρε να σε νανουρίσω
στα γόνατά μου ν’ αποκοιμηθείς.
Αύριο ποιος ξέρει ποιο καλοκαίρι,
ποια ερημιά τα ίχνη μας θα σβήσει
και θα μας φέρει άγνωστο χέρι
σε μια ζωή χωρίς βροχή και δύση.
Είδες, Θεοί και Μοίρες
σαν τις σειρήνες ψάχνουν
την ψυχή σου,
μέσα μου μείνε και αποκοιμήσου
θα σε φιλήσω και θ’ αναστηθείς.