Καίγετ’ο κάμπος
καίγετ’ απ’ τον ήλιο
καίγεται απ’ τη δίψα μας
Και στου χωριού την εκκλησιά
του Σταυρωμένου η πληγή
ξανάρχισε να στάζει
κι ο ήλιος μας λησμόνησε
κι αργεί να βασιλέψει
Μάτωσ’ ο κάμπος
μάτωσ’ απ’ τον θρήνο
μάτωσαν τα μάτια μας
Και στου χωριού την εκκλησιά
στέναξε η μάνα η Παναγιά
και μάτωσε η πλάση.
Κι ο ήλιος μας λησμόνησε
κι αργεί να βασιλέψει
Μαύρισ’ο κάμπος
μαύρισ’απ’ την έγνοια
μαύρισε απ’ το δίκιο μας
Και στου σπιτιού μας την αυλή
ούτε ένα αστέρι, ούτε πουλί
πικρά να κελαηδήσει.
Και το φεγγάρι βιάζεται
Θέ μου να ξημερώσει