Μικρό πουλί, ξεθάρρεψε,
κι άνοιξε τα φτερά του,
ν’ ανέβει σε ψηλό κλαρί
να χτίσει τη φωλιά του.
Μα καρτερούσε ο κυνηγός
κι απ΄το κρυφό καρτέρι
ξαπόλησε το θάνατο
με σιδερένιο χέρι.
Και το πουλί ματώθηκε
και κύλησε στο χώμα
κι όλα του δάσου τα πουλιά
θρηνολογούν ακόμα.
Θρηνολογούν στα σύδενδρα
την ώρα που βραδιάζει
κι ο κόσμος απ΄τα βογγητά
το στήθος του αδειάζει.
Μικρό πουλί, ξεθάρρεψε,
κι άνοιξε τα φτερά του,
ήμουν εγώ, μανούλα μου,
μέσα στην αγκαλιά του.
Στην αγκαλιά του άκαρδου
με το φιλί στο στόμα,
που τη ζωή μου όρισε
να σέρνεται στο χώμα...