Ξεκίνησε κατάφρακτος το δράκο να σκοτώσει
κι η δέσποινα που αγάπαγε μαντήλι κεντητό,
κρυφά από τον πατέρα της θέλησε να του δώσει,
να τον φυλάει από φωτιά και κάθε τι κακό.
Μα από κοντά τον πήρανε του άρχοντα οι ρουφιάνοι.
Κείνοι που σε κανένανε δε χρώσταγαν καλό.
Και σαν το δράκο σκότωσε κι έκατσε ν’ ανασάνει,
τον σημαδέψαν στην καρδιά με βέλος μαγικό.
Πίσω γυρίσαν έχοντας του δράκου το κεφάλι
και ιστορία ψεύτικη φρόντισαν και σκαρώσαν:
ο ιππότης πως εδείλιασε το ξίφος του να βγάλει
και πως εκείνοι το θεριό μονάχοι τους σκοτώσαν.
Με πλούτη ο ένας γέμισε κι ο άλλος παντρολογιέται
την κόρη που ο άρχοντας να δώσει είχε τάξει.
Τον ήρωα τον πραγματικό κανείς δε συλλογιέται.
Η αλήθεια είναι δύσκολη. Ποιος τώρα να την ψάξει;
Τέτοια συμβαίναν κάποτε σε χρόνους περασμένους,
που ο κόσμος ήταν άτιμος, πανούργος και κακός.
Και αν σας κούρασα πολύ εσάς τους πολιτισμένους
συγγνώμη ταπεινά ζητώ πού’ γινα φορτικός.