Στα σοκάκια τα στενά
τις έρημες νύχτες πεθαίνεις
Στα υπόγεια τ’ ανήλιαγα
τις άδειες τις ώρες ζεσταίνεις
Και πώς να πεθάνεις,
που ‘ναι γλυκό το πρωινό,
της νύχτας παιδί και το χάνεις
το πλοίο που ήδη σαλπάρει βουβό
και πώς να πεθάνεις
Της μοίρας της ξένης φοβάσαι
τους μαύρους τους κύκλους
Το χλωμό του νέον το φως
σ’ αρρωσταίνει τους ύπνους
Και πώς να πεθάνεις,
που ‘ναι γλυκό το πρωινό,
της νύχτας παιδί και το χάνεις
το πλοίο που ήδη σαλπάρει βουβό
και πώς να πεθάνεις