Όσες φορές η μαύρη νύχτα με κερδίζει
τόσες ανάσες ο χειμώνας μου χρωστά
σπουργίτι έρημο η σκέψη μου γυρίζει
σ’ άγνωστους δρόμους που κανείς δεν περπατά
και η σιωπή της μοναξιάς με νανουρίζει.
Μια νοσταλγία το μυαλό μου φυλακίζει
φίλοι που χάθηκαν και πίσω δεν κοιτάν
σπίτια παλιά που το κλειδί σκουριά μυρίζει
κι απ’ τα ραδιόφωνα σκοπούς μου τραγουδάν
φωνές που κάνουν την ψυχή μου να δακρύζει.
Κλειστά τα βλέφαρα κι ο νους μου φτερουγίζει
σ’ όνειρα που ’χουν την αγάπη συντροφιά
σ’ άσπρα δωμάτια που θαλπωρή ραντίζει
κάποια ανάμνηση τα μαύρα μου μαλλιά
και πάντα μόνη της η μάνα συγυρίζει.