Έγειρ’ ο ήλιος για να αράξει μέσα τσ’ αγκάλες τ’ ουρανού
κι έχει το κόκκινο σταλάξει στα μάγουλα του δειλινού
Η ομορφιά σου θα χλομιάσει το πρόσωπο τ’ αυγερινού
κι η θύμησή σου θα φωλιάσει, πάλι στ’ ακρόκλαδα του νου
Πληγή τ’ ολόγιομο φεγγάρι θα’ ναι και τούτη τη βραδιά
σαν χάντρα από μαργαριτάρι θα πέφτει μέσα στην καρδιά
Κι όπως η νύχτα θα λυγένει θα βγάλω δυνατή κραυγή
να σκορπιστούν οι κολασμένοι που με προσμένουν την αυγή