Μια μέρα θα πετάξω στ’ αστέρια
πίσω μου φωτιές και κραυγές
Θα λυθούνε τα χέρια
Θα ελευθερωθώ, θα `χω λόγο να ζω
Μηδενιστής:
Yo! Μακάρι να `χα φτερά να πέταγα
Μακάρι να μην ένοιωθα, να μην γέλαγα, να μην έκλαιγα
Μακάρι, μα που να πάρει νιώθω όμως
Να πω αλήθεια, φοβάμαι όσο περνάει ο χρόνος
Γύρω μου όλοι κοιτούν περίεργα, τι μας συμβαίνει;
Ξέρεις θέλω πολύ να σε γνωρίσω, δε μας παίρνει, φύγε
Δε μας παίρνει φίλε, δε μας αφήνουν φίλε, φίλοι να γίνουμε
και εν τέλει που ξεδίνουμε;Που πραγματικά αγάπη δίνουμε;
Πώς ζούμε έτσι; Τι φοβόμαστε; Τι κρύβουμε;
Πόσο θλίβομαι.. Θέλω να κλάψω και να με δείτε όλοι
Θέλω να νιώσω ελεύθερος μ’ ακούς παλιοκαριόλη; (Ναι!)
Νομίζουν πως δεν ξέρουμε κι όμως ξέρουμε
Νομίζουν πως δε θα `ρθει κι όμως, θα το φέρουμε
Κι αν έρθει, πίστεψέ με θα πονέσετε
Καθίσατε καιρό ψηλά, καιρός να πέσετε
Μια μέρα θα πετάξω στ’ αστέρια
πίσω μου φωτιές και κραυγές
Θα λυθούνε τα χέρια
Θα ελευρωθώ, θα `χω λόγο να ζω
Όλους εσάς που κάτω με κρατάτε
από ψηλά θα βλέπω να πονάτε
Εσάς που τη ζωή μου μοιραζόσαστε
από ψηλά θα βλέπω να καιγόσαστε...
Μηδενιστής:
Uh! Έχω καιρό, να δω πρόσωπα στο δρόμο
Βλέπω μονάχα μάσκες που γελούν, κρύβουν τον πόνο έτσι
Κι έτσι, κάπως περνούν τα χρόνια τους
Κι έτσι, κανείς δεν άκουσε τα λόγια τους ποτέ, μα
Κανείς δε βρέθηκε να πει, φτάνει τέρμα
Οι ίδιοι κι οι ίδιοι, πίνουν κι άλλο αίμα
Οι ίδιοι κι οι ίδιοι, φτύνουν κι άλλο κι άλλο ψέμα
Οι ίδιοι κι οι ίδιοι με πνίγουν κάθε μέρα (ναι)
Οι ίδιοι κι οι ίδιοι... uh!
Είμαστε πολλοί, πιο πολλοί, αυτοί είναι λίγοι (ναι)
Κι αυτοί λίγοι (ναι) αυτή είν’ η πληγή (ναι)
Ποτέ δε κλείνει (ναι), ποτέ δε κλείνει (ναι)
Νομίζουν πως δεν ξέρουμε κι όμως ξέρουμε
Νομίζουν πως δε θα `ρθει κι όμως, θα το φέρουμε
Κι αν έρθει, πίστεψέ με θα πονέσετε
Καθήσατε καιρό ψηλά, καιρός να πέσετε
Μια μέρα θα πετάξω στ’ αστέρια
πίσω μου φωτιές και κραυγές
Θα λυθούνε τα χέρια
Θα ελευρωθώ, θα `χω λόγο να ζω
Όλους εσάς που κάτω με κρατάτε
από ψηλά θα βλέπω να πονάτε
Εσάς που τη ζωή μου μοιραζόσαστε
από ψηλά θα βλέπω να καιγόσαστε...