Στις αφύλαχτες διαβάσεις μου `πε η βροχή,
πως στης μοναξιάς τη στάση έχεις κατεβεί,
όσο πιο βαθιά σου ψάχνω, τόσο με πουλάς,
παίρνεις τ’ όνειρο που φτιάχνω και μου το χαλάς.
Μάτια, τρένα φωταγωγημένα
τώρα που δεν είμαστε μαζί,
πώς κοιτάτε μάτια μου θλιμμένα,
τούτη τη ζωή.
Στου σταθμού τη τζαμαρία ήρθε ο Βοριάς,
να μου γράψει κεφαλαία πως δε μ’ αγαπάς,
στις ερήμους που παιδεύεις σώμα και ψυχή,
ό,τι αλλιώτικο γυρεύεις, δεν το έχεις βρει.
Μάτια, τραίνα φωταγωγημένα
ποιο, τις νύχτες σε μεθάει, κορμί,
πριν πεθάνω, γύρισε σ’ εμένα,
έστω μια στιγμή.
Μάτια, τραίνα φωταγωγημένα
τώρα που δεν είμαστε μαζί,
πώς κοιτάτε μάτια μου θλιμμένα,
τούτη τη ζωή.
Μάτια, τραίνα φωταγωγημένα
ποιο, τις νύχτες σε μεθάει, κορμί,
πριν πεθάνω, γύρισε σ’ εμένα,
έστω μια στιγμή.