Γυναίκες και άντρες καθισμένοι στα μπαρ
περιμένουν κάτι να τους τύχει.
Με βλέμματα απόγνωσης κι αμηχανίας
προσποιούνται μία cool ζωή.
Η μπύρα έγινε ένα με το χέρι μου,
χιλιάδες σκέψεις αηδίας στο μυαλό μου,
στυφά τραγούδια πολιορκούν το κεφάλι μου.
Για δες, πληρώνω για να χάσω τον καιρό μου.
Κάπου να πάω, να μην τους ακούω
…να πάω, να μην τους ξαναδώ
…να πάω, εδώ πια δε χορεύω.
Κάπου να πάω, να φύγω από δω.
Στο δρόμο εκατομμύρια ανθρωπάκια κουρδιστά
για πού να τρέχουνε αναρωτιέμαι.
Μια ευτραφής κυρία το γλυκό της τελειώνει,
απέναντι παιδιά να κλαίνε.
Το βλέμμα μου τσακίστηκε στο οδόστρωμα,
γέμισαν ήχους φρίκης τ’ αυτιά μου.
Γίγαντες μουντοί από μπετόν τριγύρω
φυλακίζουν τα όνειρά μου.
Κάπου να πάω, να μην τους ακούω
…να πάω, να μην τους ξαναδώ
…να πάω, εδώ πια δε χορεύω.
Κάπου να πάω, να φύγω από δω
Τελικά όλο το είναι μου είναι το τηλεκοντρόλ,
δέκα κουμπιά όλη η ζωή μου.
Σ’ ένα κουτί κλειδώνω τις ιδέες μου,
σε μια γυάλα την ψυχή μου.
'Καλησπέρα σας κυρίες και κύριοι'
ανακοινώνει η περισπούδαστη γραβάτα
'τριακόσιοι οι νεκροί και άλλοι τόσοι οι τραυματίες'
και `το καλύτερο ηλιέλαιο για σαλάτα'.
Κάπου να πάω, να μην τους ακούω
…να πάω, να μην τους ξαναδώ
…να πάω, εδώ πια δε χορεύω
Κάπου να πάω, να φύγω από `δω.