Άνθρωπε, για κοίτα πως κατάντησες να ζεις,
μέσα στον ιστό της απομόνωσης.
Εγκλωβισμένος, χωρίς καμιά διαφυγή,
κλεισμένος απ'τα τείχη της ανάπτυξης.
Ακολουθώντας σειριακή διαδρομή,
μέσα σε οικοδομικά τετράγωνα.
Ονειροπαρμένος, εθελοτυφλείς,
κάτω από τα πέπλα του θεάματος.
Χάθηκε, το μυαλό σου σε πολύχρωμες οθόνες...
...Κατασκευάστηκε η συνείδηση σου!
Και τώρα, κοιτάζοντας μέσα στο καθρέφτη,
δεν αναγνωρίζεις το είδωλο σου!
Ονόμασες τη σκλαβιά σου εργασία,
και τα αυτονόητα διακιώματα.
Περπάτησες σε τεντωμένα σκοινιά,
μέσα από συντρίμια και συρματοπλέγματα.
Κοίτα γύρω σου η φύση νεκρή,
θαύμασε όσα κατάφερες εσύ.
Τώρα στα εξήντα πέντε, αρχίζει η ζωή...
...Ζήσε όσο προλαβαίνεις!
Χάθηκε, το μυαλό σου σε πολύχρωμες οθόνες...
...Κατασκευάστηκε η συνείδηση σου!
Και τώρα, κοιτάζοντας μέσα στο καθρέφτη,
δεν αναγνωρίζεις το είδωλο σου!