Ποιος περίμενε να την πατήσω μαζί σου
δεν πιστεύω να μου έχεις κάνει βουντού.
Πιάστηκα σαν πουλί στο χρυσό κλουβί σου
δόλωμα είχες μπλα-μπλα, μπίρι-μπίρι παντού.
Μ’ έκανες ρε παιδί να σε θέλω δικό μου
να σε σκεφτομαι ώρες, να μου λείπεις πολύ
και γιατί κι επειδή σ’ είδα σαν άνθρωπό μου
αγνοούσα τις μπόρες απ’ το πρώτο φιλί.
Και με τρέχεις, με τρέχεις, με τρέχεις, αλήτη, με τρέχεις
με βρήκες ευαίσθητη και για κορόϊδο μ’ έχεις
με παίζεις, με παίζεις, παθιάρη, σαν ζάρι με παίζεις
μα μόλις περάσει η φάση να βρεις να κρυφτείς.
Νόμιζα ότι θα μου ζητούσες το χέρι
αλλά μου έδωσες πόδι και σαν βόδι γυρνάς
να με βρίζεις που πριν μ’ είχες βαφτίσει αστέρι
Θεέ μου, τέτοιο χουνέρι, ποιος με βρήκε βραχνάς.
Κι είχες πει, είχες πει πως θα μείνουμε πάντα
σαμπρέλα και ζάντα, ευτυχισμένοι μαζί
κι είμαι λίγο χαζή, λίγο πριν τα τριάντα
να πιστεύω όσα λες κι όσα τάζεις εσύ.