Άνεμος τα μεσάνυχτα,
από τον ύπνο με ξυπνά,
λίγο νεράκι μου ζητά,
άκρη για να πλαγιάσει.
Πίνει νερό πέφτει σιμά,
από τη χαρά του κλαίει
κι ανάμεσα στα κλάματα
ένα τραγούδι λέει.
Άνεμος καλοάνεμος
στου κρεβατιού μου τα δεξιά,
μοιράζεται τη μοναξιά
και μόλις ξημερώσει,
κάτι μου λέει ψιθυριστά,
στα χείλη μου φυσάει
ανοίγει τη φτερούγα του
και μ’ αποχαιρετάει.
Άνεμος ήρθε κάποτε
σαν ένας άνθρωπος φτωχός
και σαν κι εμένα μοναχός,
μα ήταν ο θεός μου.
Τα θαύματα του αληθινά
μέσα στο φύσημά του.
Μού έταξε στα σιγανά,
να `χω το πέταγμά του.