«Τον αγαπούσα;» «Ασφαλώς!»
πάντα ρωτούσε κι απαντούσα.
Ήταν ο ρόλος μου διπλός:
πλάι του μόνη περπατούσα.
Μιλούσαμε για τον καιρό,
για το καρό πού `χε ξεβάψει...
Βρήκα όσα είχα να του πω
σε γράμμα που άλλη τού `χε γράψει.
«Τον αγαπούσα;» «Ασφαλώς!»
του απαντώ κι ας μη ρωτάει.
Ήχος ακούγεται διπλός
εκεί που μόνος περπατάει.
Λέξη δεν είπαμε για αυτά...
Μόνο κοιτούσε σαν παιδάκι
και τον κοιτούσα όπως κοιτά
ο οδηγός το καθρεφτάκι.