Έσπασε η χορδή του μύθου
και μου μάτωσε το χέρι.
Πίνω απ’ το αίμα αυτού του ήχου
δύο σταγόνες κάθε πρωί
και μια το μεσημέρι.
Μα παρά την θεραπεία
δεν μου φεύγει το κουσούρι.
Και στην πράξη η θεωρία
τρεκλίζει και παραπατά
σαν κόκκινο καβούρι.
Μέσ’ στου ύπνου την ταβέρνα
είχα πιάσει ένα στασίδι.
Ήρθε με τρίχορδο και πένα
μα πριν ακούσω τη φωνή
είχε πάλι φύγει ήδη.
Τον ακούν εγκληματίες
μετανιώνουν και δακρύζουν.
Κι οι δικές μου αμφιβολίες
φλύαρες πάντα και κουφές
σαν το γυαλί ραγίζουν.