Ώρια μου ροντινέλα
πλέα τάλασσα σ’ αγκουάτζει
τσε απού `ρτεσαι και στάτζει
μ’ ούτον καλόν τζιαιρό.
Βαστά το πέτον άσπρο
μαύραι βαστά τες άλε
σταυρί κουλόρ ντι μάρε
και η κούντα λιο νοιττή.
Αρώτησα τη μάνα μου
την πλέον αγαπημένη
έχει τόσο κα με μένει
πούρου να `χει να με δει.
Αρώτησα τον τσιούρη μου
σ’ όλη την γκετονία
τσε αν είχεν ομιλία
πόσα είχε να που πει.
Καημένον μπρος την τάλασσα
εβώ σε κανονώ
λίον γκέρνει, λίον καλέει
λίον εγγίτζει το νερό.
Μα σου τιπό μου λέει
για πόσα σε ρωτώ
λίον γκέρνει, λίον καλέει
λίον εγγίτζει το νερό.