Άμμος και βότσαλα λευκά
αντανακλούν την συννεφιά μου
σβήνουν οι μέρες μου στου νότου τη στεριά
εδώ παλιά κατέβαινε ποτάμι.
Δίπλα η θάλασσα απρόσιτη σταχτιά
φύσαγε ο αέρας μες στα δέντρα
ήμουν εκεί κι είδα το φως της ερημιάς
άδειο το γήπεδο του ξέφυγα του ύπνου.
Χάνεται πίσω μου ανήσυχη η ακτή
χάνω τα όρια του κόλπου
χάνω το μέτρο που ’χα πάντα από παιδί
δεν έχω πρόσωπο ούτε ζωή να χάσω.