Αλήτεψα στων δρόμων τα φανάρια
και ανάσανα τους πρώτους μου καπνούς,
μεσίτεψα ξενοίκιαστα λυχνάρια
στα βάσανα που αναθρέφει ο νους
Σαν μάντισσα που αντάμωσε ένα πνεύμα
και ανέσυρε μια αλήθεια μυστική,
απάντησα κι εγώ με ένα νεύμα
πως μ’ έσυρε απ’ τον σβέρκο η μουσική
Κι όλος ο κόσμος χόρευε στο γύφτικο το γλέντι,
λες και τον υπαγόρευε η σκλάβα στον αφέντη,
να σου η καρδιά δυνάμωνε και χτύπαγε με χάρη,
λες και την ξεβαλσάμωνε το ντέφι του αρκουδιάρη
Κι όλος ο κόσμος χόρευε απάνω σε μπαρούτι,
κι απ’ την αρχή συνόρευε η φτώχεια με τα πλούτη,
τότε η καρδιά κατάλαβε κι έπαψε να υποφέρει,
είπε θα ζει και θα γελά μ’ ό,τι η ζωή της φέρει
Εξόριστη απ’ την ίδια μου τη σκέψη,
μέρα τη μέρα έχανα το φως,
μια αόριστη φωνή μ’ είχε μπερδέψει
κι ασχήμαινε στα μάτια μου ο καιρός
Μα, σαν μάγισσα που φόρεσε φουστάνι
και ξήλωσε στο πλάι τη ραφή,
το ράγισα του χάρου το δρεπάνι
και ψήλωσε στα μέτρα μου η ζωή
Κι όλος ο κόσμος χόρευε στο γύφτικο το γλέντι,
λες και τον υπαγόρευε η σκλάβα στον αφέντη,
να σου η καρδιά δυνάμωνε και χτύπαγε με χάρη,
λες και την ξεβαλσάμωνε το ντέφι του αρκουδιάρη
Κι όλος ο κόσμος χόρευε απάνω σε μπαρούτι,
κι απ’ την αρχή συνόρευε η φτώχεια με τα πλούτη,
τότε η καρδιά κατάλαβε κι έπαψε να υποφέρει,
είπε θα ζει και θα γελά μ’ ό,τι η ζωή της φέρει
Κι όλος ο κόσμος χόρευε…
Κι όλος ο κόσμος χόρευε…