Καθημερνώς για σένανε κλαίνε τα δυο μου μάτια
και η καρδιά μου που πονά και γίνεται κομμάτια
Αναστενάζω δε μ’ ακούς φονιά δε με λυπάσαι
τωρα γλεντάς με άλληνε τι μου `πες δε θυμάσαι
Γειάσου Κάβουρα παραπονιάρη!
Ούτε περνάς πια ναμε δεις πως είμαι να ρωτήσεις
Αιτία μόνο μου `δωσες για να με βασανίσεις
Όπα!
Με μάρανες με πλήγωσες και συ να μη γλιτώσεις
τον ίδιο πόνο στην καρδιά να πάθεις και να λιώσεις