Δώδεκα μήνες στο στρατό
στη Λάρισα στο Δομοκό
πώς το υπέφερα ο καημένος
μέσα στη γραμμή ζωσμένος
Κανείς δεν ήρθε να με δει
παν τα ματάκια μ’ σαν βροχή
κανείς απ’ τους δικούς μου
συγγενείς κι αγαπητούς μου
Μόν’ η αγάπη μου η καλή
μου στέλνει γράμμα και γραφή
γράφει γράμμα και μου στέλνει
και πικρά μου παραγγέλνει
Ξένε μ’ στα ξένα πώς περνάς;
Ποιος μαγειρεύει και δειπνάς;
Ποιος σου στρώνει και κοιμάσαι
και για μένα δε θυμάσαι;
Παίρνω την κουβερτίτσα μου
καημό πο’ χει η καρδίτσα μου
Αχ, τη στρώνω και κοιμούμαι
και για σένανε θυμούμαι