Χαράξανε χαράματα, κι είμαι και πάλι μόνη,
του χωρισμού με λιώνουνε, τα βάσανα κι οι πόνοι.
Δάκρυα στάζουν οι ουρανοί, κι εγώ βαδίζω μόνη,
πλημμύρισαν τα μάτια μου, πλημμύρισαν κι οι δρόμοι...
Εσένα θέλω και πονώ, μακριά σου θα πεθάνω,
χαράματα σε γνώρισα, χαράματα σε χάνω.
Πώς θες να παρηγορηθώ, πώς θέλεις πια να ζήσω,
Κάποια θλιμμένη χαραυγή αργά- αργά θα σβήσω...