Πώς μπορούσα εγώ ποτέ να δω…
πιο καθαρά τα βήματά σου
πώς μπορούσα εγώ να φανταστώ…
τι κρύβεται στα δάκρυά σου
πως μπορούσα εγώ ν’ αντισταθώ…
στο γαλανό της αγκαλιάς σου
πώς μπορούσα εγώ να σου πω…
δεν σ’ αγαπώ είμαι θεός
θέλω να καρφώσω το κρεβάτι μου
στο ταβάνι, να έρθεις να ξαπλώσεις
και να ονειρευτείς τους φόβους σου
να πέφτουν τα δάκρυά σου αλλά πριν
αγγίξουν το πάτωμα να γίνονται
πεταλούδες και όπου στέκονται
αυτές, λευκά κλαδιά, ανθισμένα,
αμυγδαλιάς κι εκεί που θ’ ακουμπούν
τα ανθοπέταλα, θάλασσα, η αγκαλιά
μου και ο ανικανοποίητος πόθος μου
για σένα και μες στη θάλασσα
δελφίνια να χορεύουν το βαλς του
ονείρου σου, και οι ουρές τους να
χαράζουν στο βυθό το όνομά σου…