Ήταν μονάχα θόρυβος
τα λόγια που μου είπες
Τώρα το βλέπω μάτια μου
που μ’ έπνιξαν οι λύπες
Έχω τη νύχτα σύντροφο
φίλη κι αδελφή μου
να καταγράφει ερημιά
κι άβυσσο στην αφή μου
Φευγάλα λένε τα παιδιά
φευγιό οι πικραμένοι
φυγή το λεν οι άτυχοι
κι όλοι οι ξενιτεμένοι
Εγώ δεν το ονόμασα
δεν ξέρω πως το λένε
Φεύγω τον κύκλο έκλεισα
όλα εδώ μου φταίνε
Στη βόλτα μου ο μισεμός
περήφανα βαδίζει
πλάι στέκει άφωνος
κι ας μην το συνηθίζει
Φωτογραφία ήσουνα
δεν το ’χα καταλάβει
φωτογραφία της στιγμής
που βγήκαμ’ ένα βράδυ