Πώς ταξιδεύει η μυρωδιά έτσι απ’ τα μαλλιά σου
και μες στα μαύρα μάτια σου πόσα γεννιούνται αστέρια;
Πόσα ποτάμια έκαναν δροσάτη τη θωριά σου,
κι ας μάθαινα ποιοι άνεμοι σου σμίλεψαν τα χέρια.
Σκίρτημα που απλώνεται και γίνεται τραγούδι
γύρω απ’ τα τείχη που ύψωσα κάποτε μες στο νου.
Σκίρτημα θαύμα έρωτας και γίνεσαι τραγούδι,
τα τείχη πέφτουν σαν κι αυτά της Ιεριχούς.
Πόσες βροχές σιωπήσανε για την περπατησιά σου
και πόσες νανουρίσανε τον ύπνο σου σιωπές;
Πόσα τραγούδια έκαναν του κόσμου οι καρδερίνες
για να `ρθουν να καθίσουνε στων χειλιών σου τις γραμμές;
Σε είδα δίχως να πατάς να σεργιανάς στους δρόμους
των παιδικών ονείρων μου κι εσύ ήσουν ο τυφώνας.
Όταν σε είδα κρέμασε ο έρωτας τους κλώνους
μέσα μου κι εγώ έγινα κήπος της Βαβυλώνας...
Σκίρτημα που απλώνεται και γίνεται τραγούδι
γύρω απ’ τα τείχη που ύψωσα κάποτε μες στο νου.
Σκίρτημα θαύμα έρωτας και γίνεσαι τραγούδι,
τα τείχη πέφτουν σαν κι αυτά της Ιεριχούς...