Τα πάντα έχουνε τελειώσει.
Από τα δάκρυα, στο βλέμμα σκοτεινιά.
Ο πόνος μ’ έχει πια παγώσει.
Η σκέψη στα παλιά, απλή παρηγοριά.
Λες και με έχουνε κλειδώσει,
σ’ ένα κρυφό κενό,
συνήθισα να ζω.
Έλα βγάλε με από τη φυλακή μου.
Έλα φως να μου γεμίσεις τη ζωή,
μ’ ένα χάδι να ζεστάνεις τη ψυχή μου.
μ’ ένα φιλί, να δικαιώσεις την αναμονή.
Τις νύχτες στη πόλη περπατάω,
μ’ ένα παράπονο, που έμεινε βουβό
χωρίς σκοπό σαν προχωράω,
το πλήθος άπονο μου μοιάζει κι εχθρικό
κι όλο το κόσμο προσπερνάω
και στο κρυφό κενό,
ξανά ακροβατώ.
Έλα βγάλε με από τη φυλακή μου.
Έλα φως να μου γεμίσεις τη ζωή,
μ’ ένα χάδι να ζεστάνεις τη ψυχή μου.
μ’ ένα το φιλί, να δικαιώσεις την αναμονή.