Σ’ όσους η αγάπη
προσθέτει κάτι
ο κόσμος γίνεται μικρός
κι όλα δικά τους
μ’ ένα άγγιγμά τους
τους τα χαρίζει ο Θεός.
Χωράφια ξένα
ευλογημένα
είναι γι’ αυτούς που τα πονούν
χώμα και αίμα
σαν ζυμωμένα
μοιάζουν για κείνους που μοχθούν.
Για όσους το πάθος
μοιάζει με άνθος
μια μπίλια γίνεται η Γη
στα όνειρά τους
στα σωθικά τους
την κρύβουν πάντα με στοργή.
Ούτε πονάνε
σαν κουβαλάνε
της αδικίας το σταυρό.
Καρδιάς κομμάτια
γίνονται στάχυα
μέσα στης θλίψης τον αγρό.