Χρόνια και χρόνια οδοιπορώ
κι ο δρόμος στους κάμπους των παθών
κυκλοτερός, μακρόσυρτος, ατέρμων
κι όμως τι γρήγορα που πέρασ’ ο καιρός.
Τα αχνάρια σου δεν ήβρα στην πορεία
προς την πανάρχαια γη του Ιεχωβά,
εκεί που εγράψαν μια απλή ιστορία
σαν πήγαινες να βρεις το Βαραββά.
Και τώρα στην απόκοσμη κορφή
τα δειλινά μου φέρνω βήματά μου.
Θαρρώ σου μοιάζω Κύριε στη μορφή,
τι κι αν πολλά τα γήινα κρίματά μου.
Τα χρόνια μου τ’ ασώτεψα κι ο δρόμος
στους κάμπους των παθών μου νοτερός
χωρίς τα εγκόσμια πέλματα σου
Κι όμως τι γρήγορα που πέρασ’ ο καιρός.
Της Ιεριχώ γκρεμίστηκαν τα τείχη
κι ούτε που βρίσκεται κανείς,
να ρίξει ένα τριαντάφυλλο στην τύχη
στον τάφο της Μαγδαληνής.
Και τώρα στην απόκοσμη κορφή
τα δειλινά μου φέρνω βήματά μου.
Θαρρώ σου μοιάζω Κύριε στη μορφή,
τι κι αν πολλά τα γήινα κρίματά μου.