Μια σπίθα από τα μάτια σου
στη σκέψη μου σαν φέρνω
αναπολώ πόσο συχνά
μου έκαιγε το στέρνο.
Κι έπειτα σταμάτησε στην άκρη του ώμου
σαν βότσαλο που ξεντυμένο απ`το νερό
χάνει τη λάμψη εκείνη μέσα στον καιρό.
Ένα ανεκτίμητο κολιέ
κατάφερα ν`αγγίξω
όμως δεν πρόλαβα ποτέ
τις χάντρες να μετρήσω.
Μοναχά ν`αφήσω ένα φιλί
στην άκρη του ώμου
σαν βότσαλο που ξεντυμένο απ`το νερό
χάνει τη λάμψη εκείνη μέσα στον καιρό,