Από το χρώμα της ντροπής
ο ήλιος πως ροδίζει
η νύχτα όταν έρχεται
κι αυτός την αντικρίζει.
Κάθε φορά που θα τη δει
το δειλινό να φτάνει
κρύβεται πίσω απ`τα βουνά
και τη θωριά του χάνει.
Μαύρο πουκάμισο φορείς
τη νύχτα σέρνεις πίσω
κι εγώ σαν ήλιος κόκκινος
στα μάτια σου θα σβήσω.
Πλανεύτηκε κι αγάπησε
της σκοτεινιάς την όψη
νά`ναι μαζί της δεν μπορεί
κι ούτε να την προδώσει.
Σβήν`η φωτιά του σαν φανούν
της νύχτας τα σημάδια
να μη θαμπώσ`η λάμψη του
τα μαύρα της σκοτάδια.