Σ`έρημο σπίτι μια γυναίκα
μ`αργό το βήμα σκεφτική
μες στα μεγάλα του δωμάτια
περιδιαβαίνει μοναχή.
Είναι η θλίψη που περνά
και κάθε βήμα της πονά.
Θα τριγυρνά και θα σωπαίνει
κάτω απ`του στήθους τη μεριά
ώσπου στο τέλος κουρασμένη
να ξαποστάσει στη γωνιά.
Είναι η θλίψη που περνά
μα την αφήνω κι ας πονά.
Και στη γωνιά μισοσβησμένη
με την ανάσα της βαριά
θαρρείς πως κάτι περιμένει
για να την πάρει μακριά
Με την χαρά θ`ανταμωθεί
και κάθε δάκρυ θα χαθεί...