Φοβάμαι τ’ άστρα
κι απ’ το σκοτάδι πιο πολύ
ευχή που λάμπει
ποτέ δε βγήκε αληθινή.
Και παραδίνομαι σαν δέντρο που αλλάζει
μέσα στης φλόγας το χορό κι έξω χαράζει.
Φοβάμαι τ’ άστρα
μα εσένα τρέμω πιο πολύ
γιατί τους μοιάζεις
και πάντα φεύγεις την αυγή.