Παίρνω ένα δρόμο, βγαίνω απ’ τα στενά,
όνομα δεν έχει, κόσμος δεν περνά,
δεν ακούω συνθήματα, δε μετράω τα βήματα,
φεύγω, θα ρισκάρω κι ας γελαστώ,
σ’ όσους μ’ αγαπήσαν, λέω `'ευχαριστώ''.
Παίρνω ένα δρόμο, δρόμο της καρδιάς,
δρόμο της παράνοιας,
ζω την πιο όμορφη μέρα μου,
κι ας χτυπάνε τα νεύρα μου,
πώς να σου ξεφύγω για να μη με βρεις,
ποιος θα με δικάσει, ποιος ο δικαστής.
Πες πως είμαι τρελαμένη και βρίσε,
πες πως ήμουν μια φουρτούνα και ζήσε.
Στο δικό μου δρόμο, λόγια μην πετάς,
σου χρεώνω λάθη, νύχτες ερημιάς,
ίσως και να τρελάθηκα,
στων ανθρώπων τη φάμπρικα,
φεύγω και σ’ αφήνω, στάχτες να κρατάς,
είμαι καταιγίδα, δε με σταματάς.
Πες πως είμαι τρελαμένη και βρίσε,
πες πως ήμουν μια φουρτούνα και ζήσε.
Πες πως είμαι τρελαμένη και βρίσε,
πες πως ήμουν μια φουρτούνα και ζήσε.