Βρέχει απ’ το πρωί μια στεναχώρια,
λείπεις και όλα λείπουν της ζωής.
Κι είμαι σαν κι εκείνα τ’ αποφόρια
που κοιτάς και τα περιφρονείς.
Μες στα δίχτυα της βροχής κοιμάσαι,
μες στα μπλε της νύχτας και τα γκρι,
και γελάς και κλαις κι όλο λυπάσαι
που έχουν ως και οι άγγελοι βραχεί.
Βρέχει απ’ το πρωί μες στην καρδιά μου
αναμνήσεις και παλιό καημό.
Και δεν ξέρω αν είν’ τα δάκρυά μου
κι όσα θέλω χρόνια να σου πω.
Μες στα δίχτυα της βροχής κοιμάσαι,
μες στα μπλε της νύχτας και τα γκρι,
και γελάς και κλαις κι όλο λυπάσαι
που έχουν ως και οι άγγελοι βραχεί.