Χρωστάμε δυο λέξεις αυτή τη στιγμή
Η μέρα σκοτώνει ξανά τα όνειρα μου
Βαριά η σιωπή
σαν είσαι μακριά μου
Πώς φεύγεις, πού πας να κρυφτείς.
Τα λόγια δοξάρι που παίζει γλυκά
και ψέμα αν λένε, χαϊδεύουν τ’ αφτιά μου
Κι αυτή τη νυχτιά
σε θέλω κοντά μου
Δε φεύγεις, δεν πας πουθενά,
Κι αν πάλι δε θέλεις κουβέντα ν’ ανοίξεις
κι αν θες ατό μηδέν να χαθείς
μ’ αρέσει να βλέπω τα μάτια της λύπης
Μη φεύγεις, πού πας να κρυφτείς.
Αυλάκι ο χρόνος, νερό που κυλάει
θαρρείς πως στο σώμα μου ζεις κι αναπνέεις
Κραυγή που ξεσπάει
Στο αίμα μου ρέεις
Τι έχεις λοιπόν να μου πεις.