Της βροχής τα δάχτυλα μου χτυπούν το τζάμι
και τα φώτα τρέχουνε κάπου να κρυφτούν
γύρω μου κυλάει η σιωπή σαν αργό ποτάμι
κι όσα είπα ψέματα θ’ αποκαλυφθούν.
Μέσα μου χυμάει να μπει ιερό σκοτάδι
απ’ τη νύχτα που `ρχεται και σιγά πατά
μένει ο ύπνος άυπνος σαν ψυχή στον Άδη
κι η φωνή μου άφωνη που σε μελετά.
Ήσουν από όνειρο τότε που σε είδα
τώρα κόσμος έγινες που δε με χωρά
το θηρίο πιάστηκε σε κρυφή παγίδα
μα ο χρόνος ξέφυγε άλλη μια φορά.