Τα κόκκαλά του ανάσταση γιομάτα
την κόρη του θωρούν τη μαυρομάτα
που `ναι σαράντα πέντε τώρα χρόνια
χαράς πνοή, με νύφες και μ’ αγγόνια.
Του `φερε λίγα δροσερά π’ ανθίζει
ο μόσμος τους κι ο μίσχος λουλουδίζει
άνθη που τ’ απιθώνει επά στη μνήμη
οπούθε κρένει χορτασμένη κρήνη.
Αν η ζωή του γκρέμισε τα τείχη
ωστόσο το `φερε θαρρείς η τύχη
να κατοικεί σε παραδίπλα τάφο
εκειός που του `κανε το σώμα τράφο.
Για να `χ’ η κόρη του δουλειά να κάνει·
να του ξεχορταριάσει το φεγγάρι
κι από την πλάκα του πατρός ολίγα
να βάλ’ εις Τούρκου τάφο άνθη και κρίνα.